Hallo, ik ben Sascha Eikelenboom. Sinds afgelopen zomer loop ik stage bij KomKids Advies. Deze stage loop ik voor mijn opleiding Pedagogiek aan de Hogeschool Rotterdam, waar ik op dit moment in mijn derde jaar zit. Ik heb gewerkt als gastouder, en sinds een jaar geef ik karateles aan kinderen van 5 tot 12 jaar en Tigers aan kinderen van 2 tot 4 jaar. Voor mijn werk en studie houd ik mij bezig met de ontwikkeling en opvoeding van kinderen. Ik vind het ontzettend belangrijk dat kinderen zichzelf durven te zijn en dat ze voor zichzelf op durven te komen wanneer dit nodig is.

Het is niet altijd zichtbaar

Ziekenhuis in, ziekenhuis uit, revalidatiecentrum in, revalidatiecentrum uit, logopediste, fysiotherapeut, ergotherapeut en nog een hoop andere mensen met een peut achter hun naam. Voor een kindje met een beperking is dit vaak geen pretje, en al helemaal niet voor het gezin. Mijn vier jarige nichtje maakt gebruik van een rolstoel, welke je gemakkelijk kunt duwen en waar zij ook goed zelf in kan rijden. Ook heeft zij een maagsonde waar ze eten door krijgt, welke je alleen aan hoeft te sluiten en in moet stellen. Maar naast dit, heeft zij ook nog een extreme vorm van ADHD en heeft zij PDD-NOS. Dit is een stuk lastiger om mee om te gaan. Welke aanpak kun je het best gebruiken en hoe zet je deze positieve benadering in?

Mijn tante had mijn nichtje in de auto gezet, want mijn oudere nichtje moest naar turnen. Eenmaal aangekomen zit mijn tante met mijn nichtje op de tribune te kijken naar alle oefeningen. Ondertussen begint mijn nichtje hard te roepen en keihard met haar voeten op de grond te stampen, loopt ze weg, roept nog een keer hard iets door de zaal en gaat vervolgens druk verder met het stampvoeten. Een oma met een kleinkind dat een eindje verderop zit kijkt mijn tante met een boze blik aan en zegt vervolgens met een negatieve ondertoon: ‘zo dat is lekker dan, zo’n kind’. Zonder mijn tante aan kijken of gedag te zeggen loopt ze na de turntraining de zaal uit. Een week later komt mijn tante weer de zaal binnen, maar dan zit mijn nichtje in de rolstoel omdat ze aan de voedingspomp zit. En ja hoor, diezelfde oma zit daar weer op de tribune. Nu kijkt ze mijn nichtje verschrikt aan zegt vervolgens vriendelijk tegen mijn tante: ‘Goedemiddag.’

Het is niet altijd zichtbaar aan de buitenkant wanneer een kind een gedragsprobleem heeft. Dit maakt het voor ouders dan ook erg lastig om erachter te komen wat er met je kind aan de hand is wanneer het afwijkend gedrag vertoont. Je moet eerst goed naar het kind kijken en observeren welk gedrag het vertoont. Dit zou het ook erg lastig kunnen maken om mee om te gaan, zelfs als er wel al vast is gesteld wat je kind heeft. Wat misschien wel nog lastiger is, is dat andere mensen dit ook niet aan jouw kind kunnen zien. Wanneer dit niet zichtbaar is, wordt het door andere mensen ook niet geaccepteerd. Een gedragsprobleem bij een kind is voor andere mensen vaak onzichtbaar en kunnen jou als ouders daar onbewust de schuld van geven.

Groeten,
Sascha

Februari 2016

2018 InloggenmijnKomKids